Nieuwsbrief van 24/08/2023
“Spreek over de Ene Liefde,” zeiden de Grootmoeders, en ik dacht bij mezelf, “OK Grootmoeders, maar wat is daarmee?” “Liefde is Alles wat er is,” antwoordden ze. “En omdat het dat is, beleven jullie dat nu. Beleven jullie De Ene Liefde ieder moment”. Zij lachten, geamuseerd over mijn verbijsterde blik. “We zien aan je gezicht dat je denkt, ‘De Ene Liefde moet wel een grote belangrijke gemoedstoestand zijn. Een zeldzaam hoogtepunt. Jij bedenkt dat zo,” zeiden ze. “Nonsens!” riepen ze uit en ze staken hun handen omhoog.
“Jullie zwemmen in een zee van liefde, jullie koken in een soep van liefde. Jullie ademen met elke ademtocht liefde in en dan zenden jullie het uit. Jullie doen dit ieder moment van je leven.“
“Wat?” zei ik tegen ze, en bleef ze aanstaren, stomverbaasd door die uitspraak.
“Je bent zo onwetend,” lachten ze, “bijna vast in slaap. Zie je het niet?” vroegen ze me, “Jij BENT dIe Ene Liefde. Wat zou je anders kunnen zijn?” vroegen ze en ze staarden me aan, afwachtend, met hun handen in hun zij. “Liefde is jouw natuur,” zeiden ze tenslotte. “Dat is wie je bent. Het zit in je ademhaling, in elke gedachte en elk gevoel. Jij bent het! verkondigden ze vrolijk en ze grijnsden breed, genietend van mijn ongemakkelijke gevoel.
“Stop ermee, jezelf in de maling te nemen,” zeiden ze toen en ze wapperden met hun handen voor mijn gezicht. “Stop spelletjes te spelen met jezelf. Stop met al die onbelangrijke dingen je brein te laten overnemen”. “Oh lieve help, wat moet ik hiermee?”, deden ze mij na in gebarentaal. “Wat moet ik daaraan doen? Wat als zus.? Wat als zo..?”
“Stop ermee,” bevolen ze. “Stop al dat geklets en geklep. Zit, wees stil en VOEL ons,” zeiden ze.“VOEL onze aanwezigheid. Wij zijn hier. Voel je hart kloppen”, zeiden ze, “VOEL,” herhaalden ze nogmaals en uiteindelijk deed ik wat ze zeiden. Ik voelde. Ik liet alle vragen los, ook het zorgen maken en in de plaats daarvan voelde ik mijn hart kloppen. Ik werd me bewust van m’n ademhaling en toen begon ik het allemaal te voelen. De warmte in mijn lichaam, hoe het voelde om op de stoel te zitten, het briesje dat door het open raam naar binnen blies.
“Ah,” ademde ik uit en “J A …..” , zei ik tenslotte, dat woord met een zucht uitademend, “Ik snap het, ik snap het, Grootmoeders. Ja,” zei ik weer. “Dit is het. Dit is wat jullie bedoelen. Dit IS wie ik ben,” zei ik verwonderd. “Dit IS de waarheid. Dit gevoel van liefde is mijn thuisbasis. Het is er echt. Al het andere is gewoon afleiding. Het is in werkelijkheid een heleboel niks, gewoon niks,” zei ik. “Allemaal alleen maar fragmenten van mentale flauwekul. Het is niet echt, het is niet waar, maar dit Gevoel… dit is echt,” zei ik vol overtuiging. “Dit gevoel is Eenheid. Verbondenheid met jullie, Grootmoeders,” zei ik. “Eenheid met jullie, met alles, Verbondenheid met iedereen. Dit”, zei ik tegen mijn geduldige leraressen, “is het echte werk. Niet dat drukke kleinzielige gedoe dat mijn hoofd in komt en weer gaat”, zei ik. “Dit gevoel van Eenheid is echt.”
“Ja”, zeiden de Grootmoeders, ze waren het met me eens en glimlachten sereen, “Liefde is alles wat er is.